- τεντάι
- Ιαπωνική βουδιστική αίρεση, που την εισήγαγε από την Κίνα το 806 ο Ντενγκιό Νταϊσί (767-822). Στην Κίνα ονομαζόταν Τ’ιέν – τ’άι, από την ονομασία μιας μονής της επαρχίας της Τσεκιάνγκ, από την οποία εξαπλώθηκε τον 6o αι. Βασισμένη στη διδασκαλία του Λωτού του τέλειου νόμου (Σαντάρμα - πουνταρίκα -σούτρα), και γνωστή γι’ αυτό και ως σχολή του λωτού (φα - χουά), δίδασκε την ενότητα και την ταύτιση κάθε όντος στην αιώνια και απόλυτη φύση του Βούδα και τη δυνατότητα –ανοικτή σε όλους τους ανθρώπους– να φτάσουν τον φωτισμό, αρκεί να διατρέξουν την οδό της λύτρωσης, που ακολούθησε ο ιστορικός Βούδας. Γι’ αυτό οι πιστοί δεν έπρεπε να ασχολούνται μόνο με τη μελέτη των ιερών κειμένων, τον στοχασμό και τις τελετουργικές πράξεις, αλλά να τηρούν και μερικούς θεμελιώδεις κανόνες, όπως να αποφεύγουν τους κινδύνους, να κάνουν αγαθοεργίες, να φέρονται με καλοσύνη προς όλα τα πλάσματα. Στον τομέα της διδασκαλίας, η αίρεση υπήρξε κατεξοχήν συγκρητική και απορρόφησε πολλά στοιχεία του εσωτερικού βουδισμού, προπάντων του σινγκόν και του Τσεν. Η Τ. αποτελεί σήμερα μία από τις μικρότερες σχολές του ιαπωνικού βουδισμού και αριθμεί περίπου 210.000 πιστούς με πάνω από 4.000 τόπους λατρείας.
* * *η, Νσχολή τού βουδισμού που συμπεριλαμβάνεται μεταξύ άλλων στη μαχαγιάνα, αλλ. λότους.[ΕΤΥΜΟΛ. < αγγλ. ťien-ťai < κινεζ. ťien1 ťai2, από το όν. βουνού στην ανατολική Κίνα όπου διατυπώθηκε για πρώτη φορά το δόγμα].
Dictionary of Greek. 2013.